ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਘਰ ਦੇ ਖਾਣੇ 'ਚ ਘੱਟ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਪੋਸ਼ਣ? ਰੋਟੀ-ਚਾਵਲ ਹਨ ਇਸ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਜਾਂ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ ਗੱਲ
ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਆਏ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੁਭਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ਘਰ ਦਾ ਖਾਣਾ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਖਾਣੇ ਦੀ ਥਾਲੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਤਿਜੋਰੀ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਦੋ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਅੰਤਰ ਇਸ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਆ ਕੇ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
Posted By Sunita
Publish Date: Mon, 01 Dec 2025 01:45 PM (IST)
Updated Date: Mon, 01 Dec 2025 01:51 PM (IST)
ਲਾਈਫਸਟਾਈਲ ਡੈਸਕ, ਨਵੀਂ ਦਿੱਲੀ। ਵੱਡੇ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਨ ਆਏ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਚੁਭਦੀ ਹੈ, ਉਹ ਹੈ ਘਰ ਦਾ ਖਾਣਾ। ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਖਾਣੇ ਦੀ ਥਾਲੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਤਿਜੋਰੀ ਹੈ, ਜਿਸਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਆਪਣੇ ਦਿਲ ਨਾਲ ਲਗਾ ਕੇ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਦੋ ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਵਿਚਕਾਰਲਾ ਅੰਤਰ ਇਸ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਆ ਕੇ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਪੀੜ੍ਹੀਆਂ ਤੋਂ 'ਘਰ ਦਾ ਖਾਣਾ' ਭਾਰਤੀਆਂ ਲਈ ਸਿਰਫ਼ ਭੋਜਨ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਆਰਾਮ, ਪੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਦਾ ਆਧਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਪਰ ਭਾਰਤੀ ਆਯੁਰਵਿਗਿਆਨ ਖੋਜ ਪ੍ਰੀਸ਼ਦ (ICMR) ਦੀ ਹਾਲ ਹੀ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਨੇ ਹੈਰਾਨ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਤੱਥ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਅਨੁਸਾਰ ਔਸਤ ਭਾਰਤੀ ਦੀ ਲਗਭਗ 62 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਕੈਲੋਰੀ ਹੁਣ ਚਾਵਲ, ਕਣਕ ਅਤੇ ਖੰਡ ਤੋਂ ਆਉਂਦੀ ਹੈ।
ਮਾਹਿਰਾਂ ਦਾ ਮੰਨਣਾ ਹੈ ਕਿ ਘਰੇਲੂ ਖਾਣੇ ਵਿੱਚ ਕਾਰਬੋਹਾਈਡਰੇਟ ਦੀ ਜ਼ਿਆਦਾ ਮਾਤਰਾ ਵਾਲਾ ਇਹ ਪੈਟਰਨ ਡਾਇਬੀਟੀਜ਼ ਅਤੇ ਮੋਟਾਪੇ ਵਰਗੇ ਮੈਟਾਬੋਲਿਕ ਵਿਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਵਧਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਰਾਮ, ਪੋਸ਼ਣ ਅਤੇ ਸੰਤੁਲਨ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ 'ਘਰ ਦਾ ਖਾਣਾ' ਅੱਜ ਸਵਾਲਾਂ ਦੇ ਘੇਰੇ ਵਿੱਚ ਹੈ ਪਰ ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਦੋਸ਼ ਸਾਡੇ ਰਵਾਇਤੀ ਭੋਜਨ ਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਦੋਸ਼ੀ ਕੋਈ ਹੋਰ ਹੈ ਅਤੇ ਨਜ਼ਰ ਉੱਨੀ ਡੂੰਘਾਈ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਪਾ ਰਹੀ।
ਉਹ ਤਾਂ ਹਨ ਨਿਰਦੋਸ਼
ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਿ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਪਿਆਰੀ ਰੋਟੀ ਅਤੇ ਚਾਵਲ ਨੂੰ ਦੋਸ਼ੀ ਠਹਿਰਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰੀਏ, ਸਾਨੂੰ ਇੱਕ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕੀ ਭਾਰਤੀ ਭੋਜਨ ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਸਿਹਤਮੰਦ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਜਾਂ ਦੋਸ਼ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਬਿੰਦੂ 'ਤੇ ਹੈ?
ਸੱਚਾਈ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਅੰਕੜੇ ਮਾਤਰਾ ਨੂੰ ਤਾਂ ਮਾਪ ਰਹੇ ਹਨ ਪਰ ਗੁਣਵੱਤਾ ਦੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਰਿਹਾ। ਅਨਾਜ ਨੂੰ ਉਗਾਉਣ, ਸੰਸਾਧਿਤ ਕਰਨ ਅਤੇ ਖਪਤ ਕਰਨ ਦੇ ਤਰੀਕੇ ਵਿੱਚ ਜੋ 360 ਡਿਗਰੀ ਬਦਲਾਅ ਆਇਆ ਹੈ, ਉਸ ਦੀ ਤਾਂ ਚਰਚਾ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਅੱਜ ਆਪਣੇ ਆਹਾਰ ਨੂੰ ਪੱਛਮੀ ਐਨਕਾਂ ਨਾਲ ਦੇਖ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਕਾਰਬੋਹਾਈਡਰੇਟ ਨੂੰ ਖਲਨਾਇਕ ਅਤੇ ਚਰਬੀ ਨੂੰ ਦੁਸ਼ਮਣ ਮੰਨਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਦੇਖਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀ ਥਾਲੀ ਬਹੁਤ ਵੱਖਰੀ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਖਪਲੀ ਕਣਕ, ਉਬਲੇ ਅਤੇ ਜੰਗਲੀ ਚਾਵਲ, ਹੱਥ ਨਾਲ ਕੁੱਟੇ ਗਏ ਜਵਾਰ, ਬਾਜਰਾ ਅਤੇ ਰਾਗੀ ਵਰਗੇ ਸਾਬਤ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਸੰਸਾਧਿਤ ਅਨਾਜ ਸਨ। ਭੋਜਨ ਵਿੱਚ ਦੇਸੀ ਘਿਓ ਦੀ ਉਚਿਤ ਮਾਤਰਾ ਸੀ। ਦਾਲਾਂ, ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਇਸ ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਰਵਾਇਤੀ ਅਚਾਰ, ਪਾਪੜ, ਸਲਾਦ ਸੰਤੁਲਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਭੋਜਨ ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਨਾਲ ਤਾਲਮੇਲ ਵਿੱਚ ਬਣਦਾ ਸੀ। ਜਿਵੇਂ ਕੁਦਰਤ ਦੀ ਲੈਅ, ਓਦਾਂ ਹੀ ਥਾਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।
ਸਾਡੇ ਪੁਰਖਿਆਂ ਨੂੰ ਧਰਤੀ, ਪਾਣੀ, ਅੱਗ, ਹਵਾ ਅਤੇ ਅਕਾਸ਼ ਦੇ ਪੰਜ ਤੱਤਾਂ ਦਾ ਗਿਆਨ ਸੀ। ਹਰ ਭੋਜਨ ਆਪਣੀ ਰੁੱਤ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਊਰਜਾ ਪ੍ਰਦਾਨ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮਾਹਟ ਲਈ ਬਾਜਰੇ ਦੀ ਰੋਟੀ, ਘਿਓ ਅਤੇ ਗੋਂਦ ਦੇ ਲੱਡੂ ਆਦਿ ਹੁੰਦੇ ਸਨ, ਉੱਥੇ ਹੀ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਡਕ ਅਤੇ ਹਾਈਡ੍ਰੇਸ਼ਨ ਲਈ ਘੀਆ, ਲੱਸੀ ਅਤੇ ਮੱਖਣ ਪ੍ਰਧਾਨ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਾਨਸੂਨ ਵਿੱਚ ਇਮਿਊਨਿਟੀ ਲਈ ਮੂੰਗ ਦੀ ਖਿਚੜੀ ਅਤੇ ਹਲਦੀ ਦਾ ਕਾੜ੍ਹਾ ਸਾਥੀ ਬਣ ਜਾਂਦੇ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਮੌਸਮੀ ਅਤੇ ਸਥਾਨਕ ਖਾਂਦੇ ਸੀ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਖਾਂਦੇ ਸੀ। ਵਾਤਾਵਰਣ ਸਾਡੇ ਭੋਜਨ ਵਿੱਚ ਊਰਜਾ ਭਰਦਾ ਸੀ, ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਉਤਸ਼ਾਹ ਅਤੇ ਜੀਵਨ ਸ਼ਕਤੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।
ਇਹ ਹਨ ਘੁਸਪੈਠੀਏ
ਅੱਜ, ਉਹ ਸਮਝਦਾਰੀ ਧੁੰਦਲੀ ਹੋ ਗਈ ਹੈ। ਅੱਜ ਕੋਲਡ ਸਟੋਰੇਜ ਵਿੱਚ ਭਰੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਬੇਮੌਸਮ ਵੀ ਉਪਲਬਧ ਹਨ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪੋਸ਼ਣ ਗਾਇਬ ਹੈ! ਇਸ ਲਈ ਸਮੱਸਿਆ ਰੋਟੀ ਜਾਂ ਚਾਵਲ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਮੱਸਿਆ ਅਤਿਅੰਤ ਸੋਧਣ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅਨਾਜ ਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਮ 'ਤੇ ਉਸਦਾ ਪੋਸ਼ਣ ਤੱਕ ਉਤਾਰ ਸੁੱਟਦੇ ਹਾਂ, ਚਾਵਲ ਨੂੰ ਚਿੱਟਾ ਦਿਖਾਉਣ ਦੇ ਨਾਮ 'ਤੇ ਪਾਲਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਅਤੇ ਰਿਫਾਇੰਡ ਜਾਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਹਲਕੇ-ਪਤਲੇ ਤੇਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਭੋਜਨ ਪਕਾਉਣਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਤਾਂ ਇਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਅਸੀਂ ਖੁਦ ਹੀ ਆਪਣੇ ਭੋਜਨ ਦੀ ਪੌਸ਼ਟਿਕਤਾ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਾਂ।
ਹਾਈਬ੍ਰਿਡ ਫਸਲਾਂ, ਰਸਾਇਣਾਂ ਨਾਲ ਭਰਦੀ ਜਾ ਰਹੀ ਮਿੱਟੀ ਅਤੇ ਅਤਿਅੰਤ ਸੰਸਾਧਿਤ ਸਮੱਗਰੀ ਨੇ ਸਾਡੇ ਭੋਜਨ ਦੇ ਕੁਦਰਤੀ ਸੰਤੁਲਨ ਨੂੰ ਡਗਮਗਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਜੋ ਕਦੇ ਊਰਜਾ ਦਾ ਸਰੋਤ ਸੀ, ਉਹ ਹੁਣ ਥਕਾਵਟ ਲਿਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਮੌਸਮ ਦੀ ਊਰਜਾ ਨੂੰ ਸਿਹਤ ਵਿੱਚ ਸਾਂਭਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਬਸ ਪੇਟ ਭਰਨ ਵੱਲ ਵਧ ਗਏ ਹਾਂ।
ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਬਿਨਾਂ ਜਾਣੇ ਬੇਕਰੀ ਬ੍ਰੈੱਡ, ਰੈਡੀ ਟੂ ਈਟ ਗ੍ਰੇਵੀ, ਬੀਜਾਂ ਤੋਂ ਬਣੇ ਸੰਸਾਧਿਤ ਤੇਲ ਅਤੇ ਖੰਡ-ਯੁਕਤ ਮਿਠਾਈਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋ ਰਹੇ ਹਾਂ - ਜੋ ਮੁੱਖ ਘੁਸਪੈਠੀਏ ਹਨ। ਇੱਕ ਗਤੀਹੀਣ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ, ਦੇਰ ਰਾਤ ਤੱਕ ਜਾਗਣਾ ਅਤੇ ਅਨਿਯਮਿਤ ਭੋਜਨ ਵੀ ਇਸ ਅਸੰਤੁਲਨ ਵਿੱਚ ਬਰਾਬਰ ਦਾ ਸਾਥੀ ਹੈ। ਕਾਰਬੋਹਾਈਡਰੇਟ ਉਦੋਂ ਅਪਰਾਧੀ ਨਹੀਂ ਸਨ, ਜਦੋਂ ਲੋਕ ਧੁੱਪ ਦੇ ਨਾਲ ਚੱਲਦੇ ਸਨ ਅਤੇ ਹੱਥਾਂ ਨਾਲ ਮਿਹਨਤ ਭਰੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਮੱਸਿਆ ਉਦੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਜਦੋਂ ਸੋਧਣ ਵਧਿਆ ਅਤੇ ਸਰੀਰਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਘੱਟ ਹੋ ਗਈਆਂ!
ਦੁਹਰਾਓ ਆਪਣੀਆਂ ਪਰੰਪਰਾਵਾਂ
ਇਸ ਸਮੱਸਿਆ ਦਾ ਹੱਲ ਪਰੰਪਰਾ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਉਸਨੂੰ ਬਹਾਲ ਕਰਨ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਥਾਲੀ ਨੂੰ ਨਵੇਂ ਸਿਰੇ ਤੋਂ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਦੁਹਰਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ।
1. ਥਾਲੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰੋ ਆਪਣੇ ਅਨਾਜ: ਖਪਲੀ ਕਣਕ, ਜਵਾਰ, ਰਾਗੀ, ਸਾਂਵਾ ਚਾਵਲ, ਕੰਗਨੀ, ਬਿਨਾਂ ਪਾਲਿਸ਼ ਵਾਲੀਆਂ ਦਾਲਾਂ ਅਤੇ ਚਾਵਲ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲਿਆਓ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਫਾਈਬਰ, ਪ੍ਰੋਟੀਨ ਅਤੇ ਮਾਈਕ੍ਰੋਨਿਊਟ੍ਰੀਐਂਟਸ ਸੰਸਾਧਿਤ ਕਿਸਮਾਂ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਹਨ।
2. ਮੌਸਮ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਪਕਾਓ: ਆਪਣੀ ਜਲਵਾਯੂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਸਮੱਗਰੀ ਚੁਣੋ। ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗਰਮ, ਭਾਰੀ ਖਾਧ ਪਦਾਰਥ ਅਤੇ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਠੰਡੇ, ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਭਰਪੂਰ ਖਾਧ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕਰੋ।
3. ਤਾਜ਼ਾ ਲਿਆਓ, ਤੁਰੰਤ ਪਕਾਓ: ਹਰ ਫਲ-ਸਬਜ਼ੀ ਸਥਾਨਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਖਰੀਦੋ, ਤਾਜ਼ਾ ਪਕਾਓ ਅਤੇ ਤੁਰੰਤ ਖਾਓ। ਬੇਮੌਸਮ ਸਬਜ਼ੀ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਕਾਰ ਦਿਓ।
4. ਰਵਾਇਤੀ ਚਰਬੀ ਹੈ ਲਾਭਦਾਇਕ: ਕੋਲਡ-ਪ੍ਰੈੱਸਡ ਸਰ੍ਹੋਂ, ਨਾਰੀਅਲ ਅਤੇ ਤਿਲ ਦਾ ਤੇਲ ਜਾਂ ਘਿਓ ਖੇਤਰੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਢੁਕਵੇਂ ਅਤੇ ਤਾਪੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਸਥਿਰ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਰਿਫਾਇੰਡ ਬੀਜ ਤੇਲ ਆਪਣੀ ਜੀਵਨ ਸ਼ਕਤੀ ਗੁਆ ਚੁੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
5. ਲੈਅ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਰਾਮ ਦਾ ਕਰੋ ਪਾਲਣ: ਸੂਰਜ ਦੇ ਨਾਲ ਖਾਓ। ਹਰ ਮੀਲ ਦਾ ਤੈਅ ਪੋਰਸ਼ਨ ਅਤੇ ਖਾਣੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਿਰਾਮ ਸਰੀਰ ਦੀ ਜੈਵਿਕ ਘੜੀ ਨੂੰ ਬਹਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਜਿਸਦਾ ਸਾਡੀਆਂ ਦਾਦੀ-ਨਾਨੀਆਂ ਸਹਿਜੇ ਹੀ ਅਭਿਆਸ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ।
ਸਾਡੀ ਮਿੱਟੀ ਹੈ ਸੰਪੰਨ
ਜਦੋਂ ਭੋਜਨ ਨੂੰ ਦੇਖਭਾਲ ਨਾਲ ਉਗਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਧਿਆਨ ਨਾਲ ਪਕਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸ਼ੁਕਰਗੁਜ਼ਾਰੀ ਨਾਲ ਖਾਧਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਇਹ ਸਰੀਰ ਅਤੇ ਚੇਤਨਾ ਦੋਵਾਂ ਨੂੰ ਪੋਸ਼ਣ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਕੋਲ ਅਨਾਜ, ਦਾਲਾਂ, ਮਸਾਲਿਆਂ ਅਤੇ ਖਾਣਾ ਪਕਾਉਣ ਦੀਆਂ ਤਕਨੀਕਾਂ ਦੀ ਅਨੋਖੀ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਵੀ, ਸਾਡੇ ਬਾਜ਼ਾਰ ਸ਼੍ਰੀਅੰਨ, ਸਾਂਵਾ ਚਾਵਲ, ਖਪਲੀ ਕਣਕ, ਗੁੜ, ਕੋਲਡ-ਪ੍ਰੈੱਸਡ ਤੇਲ ਅਤੇ ਦੇਸੀ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰੇ ਹੋਏ ਹਨ।
ਸਾਨੂੰ ਆਯਾਤ ਕੀਤੇ 'ਸੁਪਰਫੂਡਜ਼' ਦੀ ਲੋੜ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਉਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਵਿੱਚ ਮੌਜੂਦ ਹਨ ਅਤੇ ਸਾਡੀ ਸਿਹਤ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਹਨ। ਚਾਵਲ, ਰੋਟੀ, ਦਾਲ - ਇਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੋਈ ਵੀ ਦੁਸ਼ਮਣ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਦੁਸ਼ਮਣ ਤਾਂ ਬਸ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਅਸਲੀਅਤ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਆ ਰਹੀ ਦੂਰੀ ਹੈ।
ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਅਨਾਜਾਂ ਦੇ ਪ੍ਰਾਚੀਨ ਅਵਤਾਰਾਂ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲਵਾਂਗੇ, ਮੌਸਮ ਦੇ ਨਾਲ ਖਾਵਾਂਗੇ, ਆਪਣੀ ਰਸੋਈ ਵਿੱਚ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਖਾਣਾ ਬਣਾਵਾਂਗੇ ਅਤੇ ਆਪਣੀ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਸਨਮਾਨ ਕਰਾਂਗੇ ਤਾਂ ਸਾਡਾ ਭੋਜਨ ਆਪਣੇ ਮੂਲ ਨੂੰ ਫਿਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰ ਲਵੇਗਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਸੱਚਾ ਪੋਸ਼ਣ ਕੈਲੋਰੀ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਇਹ ਖੇਤ ਅਤੇ ਲੋਕ, ਧਰਤੀ ਅਤੇ ਖਾਣ ਵਾਲੇ ਅਤੇ ਭੋਜਨ ਅਤੇ ਸਾਡੇ ਅੰਦਰ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਉਤਸ਼ਾਹ ਦੇ ਵਿਚਕਾਰ ਦਾ ਸਬੰਧ ਹੈ। ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਬੰਧ ਦੁਬਾਰਾ ਜੀਵੰਤ ਹੋ ਜਾਵੇਗਾ, ਤਾਂ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਥਾਲੀ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਓਦਾਂ ਹੀ ਹੋਵੇਗੀ, ਜੋ ਉਹ ਹਮੇਸ਼ਾ ਤੋਂ ਸੀ - ਸਿਹਤ, ਸਦਭਾਵਨਾ ਅਤੇ ਸਮੁੱਚਤਾ ਨਾਲ ਸੰਪੰਨ।